De
laatste zet voor de Nederlanders
Het eind van het Erasmus International Streetwork
Intensive Programme (IP) is in zicht. Vandaag was de laatste dag dat één van de
vier aanwezige landen de leiding van het programma had. Wij Nederlanders
troffen het om deze eer te hebben. Degenen die dag 9 het programma hebben
verzorgd zijn de volgenden:
- Martin Stam (lector ‘Outreachend Werken en Innoveren’)
- Charlotte Kemmeren (junior onderzoeker)
- Linde Remmelink (vierdejaars MWD-student)
- Evelien Veenman ( vierdejaars CMV-student)
- Lisa de Vries (vierdejaars MWD-student)
- Joyce van der Horst (vierdejaars MWD-student)
- Charlotte Kemmeren (junior onderzoeker)
- Linde Remmelink (vierdejaars MWD-student)
- Evelien Veenman ( vierdejaars CMV-student)
- Lisa de Vries (vierdejaars MWD-student)
- Joyce van der Horst (vierdejaars MWD-student)
 |
| Het team van dag 9 |
Uitdagingen
en veranderingen in het sociaal werk
Allereerst was Martin Stam aan het woord. Wat mij duidelijk werd uit zijn verhaal is dat de hulpverleners (in Nederland) een tijd doormaken van vele veranderingen, zowel binnen als buiten hun werkvloer.
Met name door de invoering van Welzijn Nieuwe Stijl (in 2009) wordt er een nieuwe werkhouding van de hulpverleners gevraagd. Zo is outreachend werken “the mainstream” geworden. Belangrijker wordt ook steeds meer om vanuit de leefwereld van de cliënt te werken in plaats van vanuit de systeemwereld. Dit zie ik als een positieve verandering, omdat je naar mijn idee iemand kunt helpen als je begrijpt waar iemand vandaan komt en wat zijn/haar manier van leven is.
Voor de koffiepauze noemde Martin dat het voor hulpverleners essentieel is om met elkaar in dialoog te gaan. Op deze manier leer je van elkaar en inspireer je elkaar. Martin benadrukte dat dit juist hetgene is geweest dat we voor zover voornamelijk - hier in Leeds - gedaan hebben. Hij moedigde ons aan om in de pauze het dialoog voort te zetten.
Allereerst was Martin Stam aan het woord. Wat mij duidelijk werd uit zijn verhaal is dat de hulpverleners (in Nederland) een tijd doormaken van vele veranderingen, zowel binnen als buiten hun werkvloer.
Met name door de invoering van Welzijn Nieuwe Stijl (in 2009) wordt er een nieuwe werkhouding van de hulpverleners gevraagd. Zo is outreachend werken “the mainstream” geworden. Belangrijker wordt ook steeds meer om vanuit de leefwereld van de cliënt te werken in plaats van vanuit de systeemwereld. Dit zie ik als een positieve verandering, omdat je naar mijn idee iemand kunt helpen als je begrijpt waar iemand vandaan komt en wat zijn/haar manier van leven is.
Voor de koffiepauze noemde Martin dat het voor hulpverleners essentieel is om met elkaar in dialoog te gaan. Op deze manier leer je van elkaar en inspireer je elkaar. Martin benadrukte dat dit juist hetgene is geweest dat we voor zover voornamelijk - hier in Leeds - gedaan hebben. Hij moedigde ons aan om in de pauze het dialoog voort te zetten.
 |
| Martin aan het woord |
Samen
DOEN
Na de pauze was het woord aan Charlotte. Zij vertelde over het programma ‘Samen DOEN’. Dit programma geeft is een mooi voorbeeld van hoe je als hulpverlener vanuit de leefwereld van de cliënt werkt. Een sprekende illustratie die Charlotte gaf was die van een cliënt die door het verkrijgen van een fiets op meerdere leefgebieden geholpen werd. Zo bespaarde dit de cliënt geld, zorgde het ervoor dat de cliënt zich beter in zijn vel voelde en ook dat de cliënt meer contact met anderen kreeg. Ik vond het bijzonder om te horen dat iemand alleen al door een fiets op zoveel manieren geholpen kan zijn. Echter betwijfel ik of deze oplossing hier in Engeland slim zou zijn. Ik heb al menigmaal gehoord dat het onveilig is om hier te fietsen. Er zijn hier geen aparte fietsstroken en er was zelfs iemand die zei dat je er niet raar van op moet kijken als je, als fietser, eens in de twee door een auto geraakt wordt. Met dat in mijn achterhoofd bedenk ik me wel twee keer voordat ik hier op de fiets zou gaan en al helemaal wanneer ik een cliënt hier een fiets aan zou bieden.
Na de pauze was het woord aan Charlotte. Zij vertelde over het programma ‘Samen DOEN’. Dit programma geeft is een mooi voorbeeld van hoe je als hulpverlener vanuit de leefwereld van de cliënt werkt. Een sprekende illustratie die Charlotte gaf was die van een cliënt die door het verkrijgen van een fiets op meerdere leefgebieden geholpen werd. Zo bespaarde dit de cliënt geld, zorgde het ervoor dat de cliënt zich beter in zijn vel voelde en ook dat de cliënt meer contact met anderen kreeg. Ik vond het bijzonder om te horen dat iemand alleen al door een fiets op zoveel manieren geholpen kan zijn. Echter betwijfel ik of deze oplossing hier in Engeland slim zou zijn. Ik heb al menigmaal gehoord dat het onveilig is om hier te fietsen. Er zijn hier geen aparte fietsstroken en er was zelfs iemand die zei dat je er niet raar van op moet kijken als je, als fietser, eens in de twee door een auto geraakt wordt. Met dat in mijn achterhoofd bedenk ik me wel twee keer voordat ik hier op de fiets zou gaan en al helemaal wanneer ik een cliënt hier een fiets aan zou bieden.
Het programma ‘Samen DOEN’ werkt ten behoeve van multiprobleemgezinnen. Teams, bestaande
uit mensen van verschillende disciplines en instellingen komen bij elkaar (dit
is integraal werken) om de multiprobleemgezinnen
te helpen. Belangrijk bij het helpen van de cliënten is dat ‘Samen DOEN’ kijkt
naar de krachten van de cliënten en die versterkt. Om hiermee te oefenen kregen
wij een casus voorgelegd met een aantal vragen. Het kijken naar de krachten van
de cliënt blijkt nog een hele uitdaging en ook dit vraagt een andere houding
van de hulpverlener.
 |
| Charlotte aan het woord |
Samen
sterk
Tot slot gaven de studenten (Lisa, Linde, Evelien en Joyce) een presentatie over de Eigen Kracht Conferentie (in het Engels: Family Group Conference). Dit verhaal sloot mooi aan op het verhaal van Charlotte, omdat het een manier is om te kijken naar de eigen kracht van de cliënt. In deze benadering is het erg belangrijk om zoveel mogelijk krachten uit het netwerk bijeen te halen zodat zij een onderdeel kunnen zijn van een oplossing. Natuurlijkerwijs is het zo dat mensen van hun vrienden en familie steun ontvangen, zoals dit bijvoorbeeld in Spanje meer het geval is. Echter heeft onder andere individualisme (in Nederland) er aan bijgedragen dat dit minder vanzelfsprekend geworden is. Daarom juich ik het toe dat de ‘Eigen Kracht Conferentie” mensen en gezinnen ondersteunt om weer terug te kunnen vallen op een eigen netwerk.
Tot slot gaven de studenten (Lisa, Linde, Evelien en Joyce) een presentatie over de Eigen Kracht Conferentie (in het Engels: Family Group Conference). Dit verhaal sloot mooi aan op het verhaal van Charlotte, omdat het een manier is om te kijken naar de eigen kracht van de cliënt. In deze benadering is het erg belangrijk om zoveel mogelijk krachten uit het netwerk bijeen te halen zodat zij een onderdeel kunnen zijn van een oplossing. Natuurlijkerwijs is het zo dat mensen van hun vrienden en familie steun ontvangen, zoals dit bijvoorbeeld in Spanje meer het geval is. Echter heeft onder andere individualisme (in Nederland) er aan bijgedragen dat dit minder vanzelfsprekend geworden is. Daarom juich ik het toe dat de ‘Eigen Kracht Conferentie” mensen en gezinnen ondersteunt om weer terug te kunnen vallen op een eigen netwerk.
 |
| De studenten aan zet |
De
laatste loodjes
Op dag 9 zijn alle ‘tutorial groups’ voor het laatst bijeen gekomen om de laatste voorbereidingen te treffen voor de groepspresentaties die de laatste dag gegeven werden. Verder waren mensen nog druk bezig met hun ‘individual report’. De laatste loodjes van een intensief programma. Terwijl ik dit schrijf staan twee studenten in mijn kamer te overleggen wat de laatste aanpassingen zullen zijn voor hun presentatie. Dat doet mij er aan denken dat ik ook nog de laatste voorbereidingen moet treffen voordat ik weer van mijn lekkere bed hier kan gaan genieten.
Op dag 9 zijn alle ‘tutorial groups’ voor het laatst bijeen gekomen om de laatste voorbereidingen te treffen voor de groepspresentaties die de laatste dag gegeven werden. Verder waren mensen nog druk bezig met hun ‘individual report’. De laatste loodjes van een intensief programma. Terwijl ik dit schrijf staan twee studenten in mijn kamer te overleggen wat de laatste aanpassingen zullen zijn voor hun presentatie. Dat doet mij er aan denken dat ik ook nog de laatste voorbereidingen moet treffen voordat ik weer van mijn lekkere bed hier kan gaan genieten.
Joyce van der Horst-Gatete
No comments:
Post a Comment